Resultater

Overskya opphaldsvær. Eg tok ikkje notater på denne turen. Tok nokre bilete og skreiv referat då eg kom heim. Eg henta Hans på Vikanes kl. 11.00 og me køyrde inn til Litle-Urdal. Me gjekk opp den nye skogsvegen gjennom Urdalsmarka mot Vikasetra. Etter ca. 2 km var med framme i området der det stod nokre grove furuer eg hadde sett på tidlegare. BILETE 399 Hans nyttar meterstokken som lodd til å sjå etter bue i stokken.

BILETE 400 Den fyrste me såg på stod like ved vegen. Hans tykte ho såg bra ut. Ho var kvistfri eit stykke opp i stammen, 4-5 meter og hadde nok dimensjon i stamma. Det einaste var at ho var bein, det kunne vore meir bue i ho.

BILETE 401 Hans går rundt stokken og ser på han frå fleire sider. Hans konkluderte med at denne kunne vera aktuell. Dei to andre trea me såg på stod hundre meter lenger nede men litt lenger oppi lia frå vegen. Storleiken på stammane var god nok men kvisten kom langt ned, ca 4 meter oppi stammen. Etter å ha sett på desse trea gjekk me nedatt. Me snakka litt om ski på vegen nedover. Eg spurde om dei hadde heimalaga ski med lange spisse tuppar framme når han vaks opp i Brørvik. Han sa at dei laga skia sjølv, men dei hadde ikkje lange spisse tuppar. Dei brukte ikkje bjørk til ski, men meir andre lauvtre mellom anna ask og raun. Sjølv hadde han laga seg eit par ski av raun. Svakheita med rauneskia var at ho flisa seg så mykje opp dersom ho fekk ein skade. Raunen vart ikkje nytta til anna enn skav og ved i Brørvik. Me tok oss over elva og gjekk inn i marka til Arnfinn Urdal. Eg hadde sett ut nokre tre her, men Hans tykte dimensjonen var litt liten på dei. På vegen nedatt til bilen gjekk me forbi to vårflorar. Den eine var stavbygd og den andre var timmra. Hans ville inn og sjå i dei. Han kommenterte den timra floren, og sa mellom anna at det var den fyrste vårfloren han hadde sett med eigen murd gjødselkomme. Me kom nedatt til bilen ca.14.30 og tok matøkt. Eg spurde Hans om kva han kunne vita om stokken når han klappa og høyrde på lyden, klangen. Det var ikkje så lett å forklåra. Det han hadde merka seg var at dei stokkane som hadde rette klangen, ein kvass klang,var det mykje al i. Dei stokkane det ikkje var rett klang i vart ikkje felt og difor hadde han ikkje noko meining om korleis dei var inni. For Hans var det ikkje spørsmål om korleis stokkanne endra seg inni stamma etter som klangen varierte. Det han høyrer etter, er ein spesiell klang, og når den er der, er det eit merke på god kvalitet. Etterpå køyrde me inn til Romarheim, og Hans fekk sjå skulen som eg har snakka om kanskje kan brukast til båtbyggjing. Etterpå køyrde me ned på kaien på Romarheim og såg på saga til Nils Romarheim. Så køyrde me utatt til Litle-Urdal og fekk med oss Arnfinn Urdal ned i nøstet for å sjå på dei gamle båtborda han skulle ha liggjande. Det viste seg at desse båtborda vart for smale og korte og Hans meinte han kunne ikkje bruka dei. Klokka nærma seg 16.30, eg køyrde Hans til ferga på Vikanes og så køyrde eg heimatt.